Aile Konutunun Kira Sözleşmesi İle Sağlanması Halinde Boşanmanın Sözleşmeye Etkisi

Abstract

Hukukumuzda, konusu aile konutu olan kira sözleşmelerinde, eşlerin konutla ilgili birlikte karar almasını sağlamaya yönelik önemli düzenlemeler yapılmış (TMK m. 194/III, TBK m. 349/I), sözleşmenin kiracı olmayan eşin açık rızası olmadan feshedilemeyeceği ve dilerse bu eşin bildirimle sözleşmenin tarafı olabileceği belirtilerek aile konutunun varlığı teminat altına alınmıştır. Ancak, söz konusu düzenlemeler, aile konutunun eşlerin boşanması sonrasında niteliğini kaybetmesine bağlı olarak işlevini kaybetmekte, kira sözleşmesinin devamında yararı olan, konuta ihtiyacı olan eş korumasız kalmaktadır. Çalışmamızda konuya ilişkin kanun boşluğunun doldurulmasına ilişkin önerilen çözümler üzerinde durulmuş, nihayetinde karşılaştırmalı hukuk düzenlemeleri incelenerek yeni bir kanuni düzenleme yapılması önerilmiştir.

In our law, important regulations have been made to ensure that the spouses take joint decisions regarding the matrimonial residence in lease agreements, and the existence of the matrimonial residence has been secured by stating that the agreement cannot be terminated without the express consent of the non-tenant spouse and that this spouse may become a party to the agreement upon notification. However, these regulations lose their function due to the loss of the quality of the matrimonial residence after the divorce of the spouses, and the spouse who has an interest in the continuation of the lease agreement and who needs the residence is left unprotected. In our study, the solutions proposed to fill the legal gap on the subject are emphasized, and finally, a new legal regulation is proposed by examining the comparative law regulations.